“Eigenlijk is dit een uit de hand gelopen coronahobby. Vlak voor de coronacrisis was ik met mijn zus in New York. We aten daar van die typische Amerikaanse koekjes. Weer thuis ben ik beginnen experimenteren. Een goed recept vond ik niet meteen maar ik dacht: hoe moeilijk kan het zijn?” 

“Ik ben toen flink wat bijgekomen en ben mijn koekjes dan maar beginnen uitdelen. Na een tijdje kreeg ik de vraag of ik ook koekjes op bestelling maakte. Waarom niet, dacht ik. Ik kon wel een bij-jobke gebruiken. Voor ik het wist, had ik een eigen winkel. Want we wonen in een klein appartementje en hadden enkel een mini oventje. Alles stond vol met bloem, boter en chocoladezakken. Dit gaat niet meer, zei mijn vriend. Zo ben ik op de Paardenmarkt beland met een klein zaakje: Holy Cookies.”

“Op die locatie is er niet super veel passage maar mensen kwamen speciaal naar daar voor mijn koekjes. Intussen ben ik er even tussenuit geweest. Een jaar geleden kreeg ik een kindje. Ik heb er een tijd over nagedacht of ik de draad weer zou oppikken, maar nu ik keiblij dat ik ervoor ben gegaan. Ik zit nu op een nieuwe plek vlakbij de voetgangerstunnel. Een hele leuke locatie.”

“Ik had nooit gedacht dat ik koekjes zou maken als beroep. Ik was zo nooit voor de zoete dingen. Dat was mijn zus. Ik heb ook lange tijd iets totaal anders gedaan. We hadden thuis een paardenstal en ik werkte daar. Wij fokten onze eigen paarden. Die leidden we op om ze vervolgens te verkopen over de hele wereld. Zo zie je maar dat het leven je soms op plekken brengt waar je nooit eerder aan had gedacht.”